Tweet
Uit "De Standaard" 20 november 2009
Lees het volledige artikel hieronder :
'Ik heb nu veel moeite met mensen die, terwijl ze zeggen hoe erg ze het ongeluk vinden,
drie pinten drinken en daarna in hun auto springen.'
drie pinten drinken en daarna in hun auto springen.'
'Het is erg dat je eerst zelf iets moet tegenkomen, om gewaarschuwd te zijn. (zucht diep)
Jonge bestuurders rijden vaak te snel, ik deed dat vroeger ook.
Terwijl iemand die te snel rijdt, gewoon een slechte bestuurder is.
Hoe beter je kunt rijden, hoe trager je gaat rijden.'
Jonge bestuurders rijden vaak te snel, ik deed dat vroeger ook.
Terwijl iemand die te snel rijdt, gewoon een slechte bestuurder is.
Hoe beter je kunt rijden, hoe trager je gaat rijden.'
Lees het volledige artikel hieronder :
'Geen seconde geaarzeld om mijn zoon aan te geven'
Van onze redacteur
'Ik heb geen seconde geaarzeld om de politie te waarschuwen. Brecht (nu 20, red.) kwam rond zes uur 's morgens thuis, compleet in paniek. Ik begrijp zelfs niet hoe hij nog met de auto tot hier is geraakt, zo gechoqueerd was hij. Hij wist niet wat hij moest doen, hij wist zelfs amper wat er gebeurd was. “Ik denk dat ik iemand heb doodgereden, en ik ben niet gestopt,, zei hij. Hij beschreef de plek waar het was gebeurd en geen tien, zelfs geen vijf minuten later heb ik de hulpdiensten gebeld. Op het moment dat ik dat deed, leek ik voor sommigen een held, maar er is toch niks speciaals aan? Ik vond het heel normaal.'
Voor Johan Vandelanotte, een West-Vlaamse graanhandelaar, waren er twee redenen om zijn zoon aan te geven. 'Je weet om te beginnen niet wat er gebeurd is. Zijn er nog mensen in nood? Heeft iemand anders de hulpdiensten kunnen waarschuwen? Op dat uur van de dag komt daar niet zoveel volk voorbij.'
'Ook vind ik dat je verkeerd bezig bent als je als vader je zoon niet bijbrengt dat hij de gevolgen moet dragen van wat hij heeft gedaan. Ik wilde hem nog recht in de ogen kunnen kijken. Dat heeft voor een stuk te maken met opvoeding, maar als mijn buur in paniek bij mij was gekomen, dan had ik precies hetzelfde gedaan.'
'Wat voor zin heeft het om een ongeluk te willen verzwijgen? Als dader kun je daar toch niet mee leven? Als de politie je opspoort en alles achteraf uitkomt, dan ben je nog verder van huis.'
Over het ongeluk zelf, waarbij een Nederlander werd aangereden terwijl hij zijn defecte auto naar de kant probeerde te duwen, wil Johan niet veel kwijt. Hij was er niet bij, de rechtszaak loopt nog, maar vooral: er is al meer dan genoeg over gezegd en geschreven, vindt hij. De parallellen met het ongeluk van afgelopen weekend, waarbij een achttienjarig meisje uit Torhout omkwam, maken het oprakelen van details extra moeilijk. 'We kennen de betrokken familie van een afstand', zegt Johan. 'Ik heb nog met haar vader op school gezeten.'
'Artikels over ongevallen die nu verschijnen, lees ik met meer aandacht dan anderen. Ik kan er vooral niet bij dat mensen die een ongeluk veroorzaken, hun daden blijven verzwijgen. Je kunt in paniek zijn omdat je iets hebt gedaan dat verkeerd is, maar die shock blijft niet duren. Op een gegeven moment moet je stilstaan bij je verantwoordelijkheid.'
'Op het eerste gezicht kan iedereen een dodelijk ongeluk veroorzaken. Je kunt soms niks doen aan een samenloop van omstandigheden. Maar als je onder invloed rijdt, zoals Brecht deed, en ook nog iets te snel, dan bega je een fout. De verantwoordelijkheid voor de gevolgen van die fout moet je dan dragen. Ik heb nu veel moeite met mensen die, terwijl ze zeggen hoe erg ze het ongeluk vinden, drie pinten drinken en daarna in hun auto springen.'
Een van de gevolgen was de arrestatie van Brecht, gevolgd door drie dagen voorarrest.
Johan: 'Dat was voor ons een zware periode (zucht diep). Op dat moment ben je daar natuurlijk constant mee bezig. Ik ben blijven werken, maar ik ben wel een keer een graanvervoer vergeten. Maar we moeten dat ook niet dramatiseren. Wat stelt dit verhaal voor bij dat van de slachtoffers? Iemand is haar vriend verloren die nacht.'
Negen maanden later krijgt het ongeluk stilaan zijn plaats in het gezin Vandelanotte, maar de wonden zijn nog lang niet geheeld. 'Het is niet dat ik er nog mee opsta en mee ga slapen, maar elke dag denk ik er toch eens aan', vertelt Johan. 'Je kunt de krant jammer genoeg niet opentrekken zonder dat er zoiets instaat.'
Over de schadevergoeding voor de nabestaanden is Johan rechtuit: 'Brecht zal dat moeten betalen en zal daarvoor werken. Hij gaat nu elke ochtend met de fiets werken, een auto wil hij voorlopig niet meer. Hij spaart om de schade terug te betalen. Het proces moet nog aflopen, maar het duurt naar mijn gedacht al veel te lang. Daarna pas komt het rijverbod. We weten niet hoe zwaar de straf zal zijn, misschien houdt de rechter er rekening mee dat hij nu zijn best doet. Maar het zou sneller moeten, zodat iedereen weet waar hij staat. Ook de nabestaanden.'
'Brecht heeft zich herpakt, denk ik, hij werkt goed. Mijn relatie tegenover hem is veranderd, op een bepaalde manier zelfs verbeterd. Hij luistert nu misschien wat beter als ik iets zeg. Voor het ongeval had ik hem dikwijls gewaarschuwd dat hij niet goed bezig was. Mijn zoon was geen engeltje. Maar het is jammer dat eerst zoiets moet gebeuren.' (stilte)
'Hij was mijn kind voor het ongeluk, en hij is dat nu nog altijd. Voor je eigen kind wil je altijd het beste. Hem aangeven was ook het beste wat ik kon doen.'
'Het is erg dat je eerst zelf iets moet tegenkomen, om gewaarschuwd te zijn. (zucht diep) Jonge bestuurders rijden vaak te snel, ik deed dat vroeger ook. Terwijl iemand die te snel rijdt, gewoon een slechte bestuurder is. Hoe beter je kunt rijden, hoe trager je gaat rijden.'
'Ik hoop dat Brecht over tien jaar nog goed weet wat er is gebeurd, wat de gevolgen waren en hoe hij het had kunnen voorkomen. Hem een jaar opsluiten zal daar niet bij helpen. Het enige wat Brecht nu kan doen, is zorgen dat zoiets nooit meer gebeurt.'
- vrijdag 20 november 2009
- Auteur: Nikolas Vanhecke
Van onze redacteur
'Ik heb geen seconde geaarzeld om de politie te waarschuwen. Brecht (nu 20, red.) kwam rond zes uur 's morgens thuis, compleet in paniek. Ik begrijp zelfs niet hoe hij nog met de auto tot hier is geraakt, zo gechoqueerd was hij. Hij wist niet wat hij moest doen, hij wist zelfs amper wat er gebeurd was. “Ik denk dat ik iemand heb doodgereden, en ik ben niet gestopt,, zei hij. Hij beschreef de plek waar het was gebeurd en geen tien, zelfs geen vijf minuten later heb ik de hulpdiensten gebeld. Op het moment dat ik dat deed, leek ik voor sommigen een held, maar er is toch niks speciaals aan? Ik vond het heel normaal.'
Voor Johan Vandelanotte, een West-Vlaamse graanhandelaar, waren er twee redenen om zijn zoon aan te geven. 'Je weet om te beginnen niet wat er gebeurd is. Zijn er nog mensen in nood? Heeft iemand anders de hulpdiensten kunnen waarschuwen? Op dat uur van de dag komt daar niet zoveel volk voorbij.'
'Ook vind ik dat je verkeerd bezig bent als je als vader je zoon niet bijbrengt dat hij de gevolgen moet dragen van wat hij heeft gedaan. Ik wilde hem nog recht in de ogen kunnen kijken. Dat heeft voor een stuk te maken met opvoeding, maar als mijn buur in paniek bij mij was gekomen, dan had ik precies hetzelfde gedaan.'
'Wat voor zin heeft het om een ongeluk te willen verzwijgen? Als dader kun je daar toch niet mee leven? Als de politie je opspoort en alles achteraf uitkomt, dan ben je nog verder van huis.'
Over het ongeluk zelf, waarbij een Nederlander werd aangereden terwijl hij zijn defecte auto naar de kant probeerde te duwen, wil Johan niet veel kwijt. Hij was er niet bij, de rechtszaak loopt nog, maar vooral: er is al meer dan genoeg over gezegd en geschreven, vindt hij. De parallellen met het ongeluk van afgelopen weekend, waarbij een achttienjarig meisje uit Torhout omkwam, maken het oprakelen van details extra moeilijk. 'We kennen de betrokken familie van een afstand', zegt Johan. 'Ik heb nog met haar vader op school gezeten.'
'Artikels over ongevallen die nu verschijnen, lees ik met meer aandacht dan anderen. Ik kan er vooral niet bij dat mensen die een ongeluk veroorzaken, hun daden blijven verzwijgen. Je kunt in paniek zijn omdat je iets hebt gedaan dat verkeerd is, maar die shock blijft niet duren. Op een gegeven moment moet je stilstaan bij je verantwoordelijkheid.'
'Op het eerste gezicht kan iedereen een dodelijk ongeluk veroorzaken. Je kunt soms niks doen aan een samenloop van omstandigheden. Maar als je onder invloed rijdt, zoals Brecht deed, en ook nog iets te snel, dan bega je een fout. De verantwoordelijkheid voor de gevolgen van die fout moet je dan dragen. Ik heb nu veel moeite met mensen die, terwijl ze zeggen hoe erg ze het ongeluk vinden, drie pinten drinken en daarna in hun auto springen.'
Een van de gevolgen was de arrestatie van Brecht, gevolgd door drie dagen voorarrest.
Johan: 'Dat was voor ons een zware periode (zucht diep). Op dat moment ben je daar natuurlijk constant mee bezig. Ik ben blijven werken, maar ik ben wel een keer een graanvervoer vergeten. Maar we moeten dat ook niet dramatiseren. Wat stelt dit verhaal voor bij dat van de slachtoffers? Iemand is haar vriend verloren die nacht.'
Negen maanden later krijgt het ongeluk stilaan zijn plaats in het gezin Vandelanotte, maar de wonden zijn nog lang niet geheeld. 'Het is niet dat ik er nog mee opsta en mee ga slapen, maar elke dag denk ik er toch eens aan', vertelt Johan. 'Je kunt de krant jammer genoeg niet opentrekken zonder dat er zoiets instaat.'
Over de schadevergoeding voor de nabestaanden is Johan rechtuit: 'Brecht zal dat moeten betalen en zal daarvoor werken. Hij gaat nu elke ochtend met de fiets werken, een auto wil hij voorlopig niet meer. Hij spaart om de schade terug te betalen. Het proces moet nog aflopen, maar het duurt naar mijn gedacht al veel te lang. Daarna pas komt het rijverbod. We weten niet hoe zwaar de straf zal zijn, misschien houdt de rechter er rekening mee dat hij nu zijn best doet. Maar het zou sneller moeten, zodat iedereen weet waar hij staat. Ook de nabestaanden.'
'Brecht heeft zich herpakt, denk ik, hij werkt goed. Mijn relatie tegenover hem is veranderd, op een bepaalde manier zelfs verbeterd. Hij luistert nu misschien wat beter als ik iets zeg. Voor het ongeval had ik hem dikwijls gewaarschuwd dat hij niet goed bezig was. Mijn zoon was geen engeltje. Maar het is jammer dat eerst zoiets moet gebeuren.' (stilte)
'Hij was mijn kind voor het ongeluk, en hij is dat nu nog altijd. Voor je eigen kind wil je altijd het beste. Hem aangeven was ook het beste wat ik kon doen.'
'Het is erg dat je eerst zelf iets moet tegenkomen, om gewaarschuwd te zijn. (zucht diep) Jonge bestuurders rijden vaak te snel, ik deed dat vroeger ook. Terwijl iemand die te snel rijdt, gewoon een slechte bestuurder is. Hoe beter je kunt rijden, hoe trager je gaat rijden.'
'Ik hoop dat Brecht over tien jaar nog goed weet wat er is gebeurd, wat de gevolgen waren en hoe hij het had kunnen voorkomen. Hem een jaar opsluiten zal daar niet bij helpen. Het enige wat Brecht nu kan doen, is zorgen dat zoiets nooit meer gebeurt.'
Comment