Tweet
De titel spreekt boekdelen. Ik wil een pleidooi houden voor het maatschappelijk erkennen van een groot verschil tussen rijstijlen. En dan heb ik het eigenlijk voornamelijk over 2 specifieke rijstijlen. De sportieve, en de ronduit gevaarlijke.
Ik reken mezelf met trots tot een uitstervende groep van autoliefhebbers. Van techniek tot het rijden zelf. Het kan me allemaal mateloos boeien. Auto's zijn een hobby voor mij. En vast ook voor velen onder ons hier. En een hobby, die beoefent men. Ik rij vaak met de auto. Altijd met het volste plezier en met volle aandacht. Hiermee begint de aap uit de mouw te komen: ik hou er een sportieve, vlotte maar correcte rijstijl op na. En die rijstijl wil ik liefst nog perfectioneren door de jaren heen.
Maar wacht voor u begint te roepen van moord en brand, of voor u zichzelf in het plaatje al herkent. Een sportieve rijstijl betekent iets speciaals voor mij. Mijn definitie omvat punten als: kies zorgvuldig plaats en tijdstip, breng nooit andere mensen in gevaar, kruip achter het stuur met 200% aandacht op de weg en ken je eigen kunnen en je wagen. Zo pakt u mij nooit om 16u in een bebouwde kom tegen 70 km/u. Maar u kan mij vast wel om 3u 's nachts ergens op een lege buitenbaan vigoureus bochten zien nemen. Waarom? Omdat mijn auto mijn hobby is, en mijn rijstijl en mijn kunde mijn stempel op die hobby.
Waarom dan dit pleidooi? Je bent toch met hetzelfde bezig als al die andere roekeloze chauffeurs; hoor ik u zeggen.
Neen. Volmondig neen. Ik maak mij zelfs kwaad in mensen die ervoor gezorgd hebben dat de sportieve automobilist zijn slechte naam heeft gekregen in Vlaanderen. Het is nu eenmaal een feit: de snelle, vinnige auto's hebben hun weg gevonden naar de grote massa. Leuk voor autoliefhebbers, maar ook leuk voor velen die een kick krijgen uit gevaarlijk rijden op de baan. Dit zijn geen autoliefhebbers. Dit zijn waaghalzen. Mensen die vinden dat ze overal en altijd sneller moeten gaan dan de limiet, "omdat hun auto het kan". Mensen die geen rekening houden met andere weggebruikers. Ze rijden op een rechte baan 90 km/u; maar moeten dan wel enorm hard op hun rem gaan staan omdat ze de aankomende bocht niet halen; door onkunde? Uiteraard. Maar wellicht ook omdat ze besloten van half op de passagierszetel te liggen zonder hun gordel aan. Hard gaan op een rechte baan, dat kan iedereen. Kijk naar al die snelheidsjunkies die liefst tegen 200 km/u de autostrade voorbij zien flitsen. Daar moet je geen autoliefhebber voor zijn. Dat kan elke gemiddelde dieselwagen tegenwoordig als je hem maar hard genoeg op zijn gaspedaal duwt. En dan gaan ze bij voorkeur ook nog rechts voorbijsteken tegen die snelheid, uiteraard. Eén van de meest asociale handeling die men kan doen met de auto. Daarna zijn ze uiteraard opgejaagd en kwaad op de persoon voor hun, omdat die hen niet had gezien.
Maar een auto is dus weldegelijk meer dan alleen zijn gaspedaal.
En met de auto rijden vergt meer dan alleen maar een rijbewijs. Want een rijbewijs, dat stelt in Vlaanderen ook niet veel voor; natuurlijk.
Autorijden vergt passie voor het rijden. Toewijding. Stap je met tegenzin in het metalen wonder? Neem dan alstublieft volgende keer de trein; en laat de mensen die nog de echt waarde van een auto kunnen inschatten nog genieten van "the open road"; voor zolang ons dat nog rest.
My two cents.
Ik reken mezelf met trots tot een uitstervende groep van autoliefhebbers. Van techniek tot het rijden zelf. Het kan me allemaal mateloos boeien. Auto's zijn een hobby voor mij. En vast ook voor velen onder ons hier. En een hobby, die beoefent men. Ik rij vaak met de auto. Altijd met het volste plezier en met volle aandacht. Hiermee begint de aap uit de mouw te komen: ik hou er een sportieve, vlotte maar correcte rijstijl op na. En die rijstijl wil ik liefst nog perfectioneren door de jaren heen.
Maar wacht voor u begint te roepen van moord en brand, of voor u zichzelf in het plaatje al herkent. Een sportieve rijstijl betekent iets speciaals voor mij. Mijn definitie omvat punten als: kies zorgvuldig plaats en tijdstip, breng nooit andere mensen in gevaar, kruip achter het stuur met 200% aandacht op de weg en ken je eigen kunnen en je wagen. Zo pakt u mij nooit om 16u in een bebouwde kom tegen 70 km/u. Maar u kan mij vast wel om 3u 's nachts ergens op een lege buitenbaan vigoureus bochten zien nemen. Waarom? Omdat mijn auto mijn hobby is, en mijn rijstijl en mijn kunde mijn stempel op die hobby.
Waarom dan dit pleidooi? Je bent toch met hetzelfde bezig als al die andere roekeloze chauffeurs; hoor ik u zeggen.
Neen. Volmondig neen. Ik maak mij zelfs kwaad in mensen die ervoor gezorgd hebben dat de sportieve automobilist zijn slechte naam heeft gekregen in Vlaanderen. Het is nu eenmaal een feit: de snelle, vinnige auto's hebben hun weg gevonden naar de grote massa. Leuk voor autoliefhebbers, maar ook leuk voor velen die een kick krijgen uit gevaarlijk rijden op de baan. Dit zijn geen autoliefhebbers. Dit zijn waaghalzen. Mensen die vinden dat ze overal en altijd sneller moeten gaan dan de limiet, "omdat hun auto het kan". Mensen die geen rekening houden met andere weggebruikers. Ze rijden op een rechte baan 90 km/u; maar moeten dan wel enorm hard op hun rem gaan staan omdat ze de aankomende bocht niet halen; door onkunde? Uiteraard. Maar wellicht ook omdat ze besloten van half op de passagierszetel te liggen zonder hun gordel aan. Hard gaan op een rechte baan, dat kan iedereen. Kijk naar al die snelheidsjunkies die liefst tegen 200 km/u de autostrade voorbij zien flitsen. Daar moet je geen autoliefhebber voor zijn. Dat kan elke gemiddelde dieselwagen tegenwoordig als je hem maar hard genoeg op zijn gaspedaal duwt. En dan gaan ze bij voorkeur ook nog rechts voorbijsteken tegen die snelheid, uiteraard. Eén van de meest asociale handeling die men kan doen met de auto. Daarna zijn ze uiteraard opgejaagd en kwaad op de persoon voor hun, omdat die hen niet had gezien.
Maar een auto is dus weldegelijk meer dan alleen zijn gaspedaal.
En met de auto rijden vergt meer dan alleen maar een rijbewijs. Want een rijbewijs, dat stelt in Vlaanderen ook niet veel voor; natuurlijk.
Autorijden vergt passie voor het rijden. Toewijding. Stap je met tegenzin in het metalen wonder? Neem dan alstublieft volgende keer de trein; en laat de mensen die nog de echt waarde van een auto kunnen inschatten nog genieten van "the open road"; voor zolang ons dat nog rest.
My two cents.
Op sommige momenten heb ik zin in iets enthousiaster rijden en dan ben ik sneller geneigd te oordelen dat iets safe is. Wanneer je dan achteraf een worst case scenario uitdenkt oordeel je soms anders. Maarja, dat worst case scenario kan je dan ook weer tot de limiet drijven. En zo val je terug in niet de kwantificeren situaties zoals P. Stichelb al zei.
. Ik bertrap mezelf er idd soms ook wel eens op dat dit of dat in feite er net over was, maar zolang je dat geweten nog hebt, heb je imo nog een zin voor enige verantwoordelijkheid. Erger zou het zijn als je van jezelf vind dat je nooit geen fouten maakt in het verkeer of nooit ergens een zonde pleegt. Dat soort zelfgenoegzaamheid is misschien wel het grote gevaar. Aan de topicstarter mijn proficiat een waar prachtige uiteenzetting, je gooit hier wel de knuppel in het hoenderhok 
, ben eens benieuwd naar de reacties.
Comment