Tweet
Ik wil dit topic al een tijdje aanmaken...
Ik vraag me af hoe jullie, autoliefhebbers, de toekomst tegemoet zien? Wetende dat de 'groene' en 'politiek correcte' stromingen steeds aan sterkte winnen, zal er een dag komen dat het verboden/onmogelijk zal worden om met een auto met verbrandingsmotor te rijden - laat staan een 'dikke, vervuilende 8 of meer-cilinder'.
Hoe denken jullie hier over of hoe staat jullie hier gevoelsmatig tegenover?
Ikzelf ben autoliefhebber zover ik me kan herinneren. De eerste herinneringen die ik heb zijn als 8-9 jarig manneke, pa die even 180 ging rijden op de expressweg in zijn E230 om een Saab in te halen nadat ik hem voor 50 frank gewed had dat hij die niet kon inhalen, of die de wagen eens liet uitbreken in de sneeuw.
Intussen heb ik al heel wat leuke dingen meegemaakt die gerelateerd zijn aan auto's/moto's, en het gevoel begint bij mij door te dringen dat het ooit gedaan zal zijn.
Binnen anderhalf jaar koop ik nog een Abarth als alles goed gaat, maar daarna? Nog één of twee keer en dan elektrisch?
Autorijden draait voor mij om een 4-cilinder van Honda die tegen de begrenzer ketst aan 8500 toeren, een 6-in-lijn van BMW die zijn machtige huil tentoon spreid, een leuk klinkende 3-cilinder of 2-cilinder van VW of Fiat, een luchtgekoelde Kever-motor die heel wat lawaai maakt, een dikke V8 die lawaai maakt dat het geen naam heeft, de zijdezachte loop van een V12, een brute 6-in-lijn diesel die rookt en puft dat het een lieve lust is, een Harley die de hele straat laat daveren, het typische geluid van een Ducati, een Scania V8 die zoveel bass verspreid dat je interieur er van gaat trillen... Het draait om EMOTIES.
Als de wagen (verplicht) full-elektrisch gaat, neem ik aan dat ik nog steeds voor Italiaans design zal vallen en dat ik nog steeds de interieurafwerking minder belangrijk zal vinden. Het belangrijkste van de auto is echter weg. In het beste geval zal ik mijn auto (of de aankoop ervan) behandelen als mijn frigo: design is belangrijk, functionaliteit ook, maar je 'voelt' niet elke 4-5 jaar de nood om te vervangen als hij defect is.
Waar gaan we heen met de toekomst? Mijn oudste dochter is bijna 8, ik doe er alles aan om haar autogek te maken. Is er een toekomst als autoliefhebber?
Ter verduidelijking: als er discussies komen tussen elektro en niet-elektro, mensen die diesel <--> benzine willen uitvechten, winterbanden vs. geen winterbanden, te rap rijden op de openbare weg vs. een lammetje zijn en er anderen op aanspreken, ... dit is NIET het topic daarvoor. Graag een beetje respect voor de visie van iedereen (dus ja DHL, een 1000cc-driecilinder is beter dan je stinkende dieselsleur, ja Jakkel, winterbanden verplichten we best, ja Maurice en Quovadis, veel te snel rijden is goed te praten en wie te traag rijdt moet uit het verkeer gehaald worden --> in de respectievelijke topics graag!).
Ben benieuwd!
Ik vraag me af hoe jullie, autoliefhebbers, de toekomst tegemoet zien? Wetende dat de 'groene' en 'politiek correcte' stromingen steeds aan sterkte winnen, zal er een dag komen dat het verboden/onmogelijk zal worden om met een auto met verbrandingsmotor te rijden - laat staan een 'dikke, vervuilende 8 of meer-cilinder'.
Hoe denken jullie hier over of hoe staat jullie hier gevoelsmatig tegenover?
Ikzelf ben autoliefhebber zover ik me kan herinneren. De eerste herinneringen die ik heb zijn als 8-9 jarig manneke, pa die even 180 ging rijden op de expressweg in zijn E230 om een Saab in te halen nadat ik hem voor 50 frank gewed had dat hij die niet kon inhalen, of die de wagen eens liet uitbreken in de sneeuw.
Intussen heb ik al heel wat leuke dingen meegemaakt die gerelateerd zijn aan auto's/moto's, en het gevoel begint bij mij door te dringen dat het ooit gedaan zal zijn.
Binnen anderhalf jaar koop ik nog een Abarth als alles goed gaat, maar daarna? Nog één of twee keer en dan elektrisch?
Autorijden draait voor mij om een 4-cilinder van Honda die tegen de begrenzer ketst aan 8500 toeren, een 6-in-lijn van BMW die zijn machtige huil tentoon spreid, een leuk klinkende 3-cilinder of 2-cilinder van VW of Fiat, een luchtgekoelde Kever-motor die heel wat lawaai maakt, een dikke V8 die lawaai maakt dat het geen naam heeft, de zijdezachte loop van een V12, een brute 6-in-lijn diesel die rookt en puft dat het een lieve lust is, een Harley die de hele straat laat daveren, het typische geluid van een Ducati, een Scania V8 die zoveel bass verspreid dat je interieur er van gaat trillen... Het draait om EMOTIES.
Als de wagen (verplicht) full-elektrisch gaat, neem ik aan dat ik nog steeds voor Italiaans design zal vallen en dat ik nog steeds de interieurafwerking minder belangrijk zal vinden. Het belangrijkste van de auto is echter weg. In het beste geval zal ik mijn auto (of de aankoop ervan) behandelen als mijn frigo: design is belangrijk, functionaliteit ook, maar je 'voelt' niet elke 4-5 jaar de nood om te vervangen als hij defect is.
Waar gaan we heen met de toekomst? Mijn oudste dochter is bijna 8, ik doe er alles aan om haar autogek te maken. Is er een toekomst als autoliefhebber?
Ter verduidelijking: als er discussies komen tussen elektro en niet-elektro, mensen die diesel <--> benzine willen uitvechten, winterbanden vs. geen winterbanden, te rap rijden op de openbare weg vs. een lammetje zijn en er anderen op aanspreken, ... dit is NIET het topic daarvoor. Graag een beetje respect voor de visie van iedereen (dus ja DHL, een 1000cc-driecilinder is beter dan je stinkende dieselsleur, ja Jakkel, winterbanden verplichten we best, ja Maurice en Quovadis, veel te snel rijden is goed te praten en wie te traag rijdt moet uit het verkeer gehaald worden --> in de respectievelijke topics graag!).
Ben benieuwd!
Comment